نامه پنجم فراز اول

ترجمه‌ها

شروح

واژه شناسی

واژه کاوی

نکته‌ها و پیام‌ها

1- حکومت و تمام امور جهان از برای خدا است و تنها کسی که خدا به او اجازه داده می‌تواند حکومت کند.
کسانی را که خدا به آن‌ها اجازه حکومت داده معصومین و کسانی که معصومین نصب می‌کنند هستند که البته منصوبین باید بدانند که کار آن‌ها امانت است و نباید در آن خیانت کنند و بدون اجازه خدا غاصب خواهند بود.
«إِنِ الْحُكْمُ إِلَّا لِلَّه».8 آیه قرآن است که حکم به معنای تشریع قوانین است. خوارج تفسیر باطل از این آیه داشتند.
وقتی حضرت(علیه‌السلام) شنيدند كه خوارج مى گويند، «لَا حُكمَ اِلا للّه» فرمودند:
«كَلِمَةُ حَقٍّ يُرَادُ بِهَا بَاطِلٌ نَعَمْ إِنَّهُ لَا حُكْمَ إِلَّا لِلَّهِ وَ لَكِنَّ هَؤُلَاءِ يَقُولُونَ لَا إِمْرَةَ إِلَّا لِلَّهِ وَ إِنَّهُ لَا بُدَّ لِلنَّاسِ مِنْ أَمِيرٍ بَرٍّ أَوْ فَاجِرٍ يَعْمَلُ فِي إِمْرَتِهِ الْمُؤْمِنُ وَ يَسْتَمْتِعُ فِيهَا الْكَافِرُ وَ يُبَلِّغُ اللَّهُ فِيهَا الْأَجَلَ وَ يُجْمَعُ بِهِ الْفَيْ‌ءُ وَ يُقَاتَلُ بِهِ الْعَدُوُّ وَ تَأْمَنُ بِهِ السُّبُلُ وَ يُؤْخَذُ بِهِ لِلضَّعِيفِ مِنَ الْقَوِيِّ حَتَّى يَسْتَرِيحَ بَرٌّ وَ يُسْتَرَاحَ مِنْ فَاجِرٍ؛ سخن حقّى است كه به آن باطلى خواسته شده.
آرى، حكم جز از آن خدا نيست، ولى اينان مى گويند كه امارت و حكومت ويژه، خداوند است و بس، و حال آنكه، مردم را امير و فرمانروايى بايد، خواه نيكوكار و خواه بدكار، كه مؤمن در سايه حكومت او به كار خود پردازد و كافر از زندگى خود تمتّع گيرد تا زمان هر يك به سرآيد و حق بيت المال مسلمانان گرد آورده شود و با دشمن پيكار كنند و راهها امن گردد و حق ضعيف را از قوى بستانند و نيكوكار بياسايد و از شر بدكار آسوده ماند».9 ‌
2- کسی که به امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) اعتقاد دارد خود را غلام می‌داند حتی اگر حاکم باشد و همواره گوش به فرمان امیرش است و خواست خود را بر خواست امام و امیرش مقدم نمی‌‌کند
3- انسان حق ندارد امکانات و قدرت‌هایی را که خدا در اختیارش گذاشته در راهی غیر از رضایت او مصرف کند.

پرسش:
رفتار و عملکرد حاکمی که حکومتش را امانت بداند با حاکمی که نستب به جایگاهش احساس مالکیت می‌کند چه تفاوتی دارد؟
شخص اول خدمت گذاری به مردم را وظیفه خود می‌داند و خود را در برابر لحظه‌هایی که بر جایگاهش تکیه زده مسئول می‌داند و مراقب است تا هیچ گاه خطا نکند اما شخص دوم اگر به مردم نیکی کند آن را لطف می‌پندارد نه حق آنان و اگر نسبت به آن‌ها ستم کند کار خود ناپسند نمی‌شمارد چرا که احساس می‌کند مالک مردم نیز است.


1- حکومت و تمام امور جهان از برای خدا است و تنها کسی که خدا به او اجازه داده می‌تواند حکومت کند.
کسانی را که خدا به آن‌ها اجازه حکومت داده معصومین و کسانی که معصومین نصب می‌کنند هستند که البته منصوبین باید بدانند که کار آن‌ها امانت است و نباید در آن خیانت کنند و بدون اجازه خدا غاصب خواهند بود.
«إِنِ الْحُكْمُ إِلَّا لِلَّه».8 آیه قرآن است که حکم به معنای تشریع قوانین است. خوارج تفسیر باطل از این آیه داشتند.
وقتی حضرت(علیه‌السلام) شنيدند كه خوارج مى گويند، «لَا حُكمَ اِلا للّه» فرمودند:
«كَلِمَةُ حَقٍّ يُرَادُ بِهَا بَاطِلٌ نَعَمْ إِنَّهُ لَا حُكْمَ إِلَّا لِلَّهِ وَ لَكِنَّ هَؤُلَاءِ يَقُولُونَ لَا إِمْرَةَ إِلَّا لِلَّهِ وَ إِنَّهُ لَا بُدَّ لِلنَّاسِ مِنْ أَمِيرٍ بَرٍّ أَوْ فَاجِرٍ يَعْمَلُ فِي إِمْرَتِهِ الْمُؤْمِنُ وَ يَسْتَمْتِعُ فِيهَا الْكَافِرُ وَ يُبَلِّغُ اللَّهُ فِيهَا الْأَجَلَ وَ يُجْمَعُ بِهِ الْفَيْ‌ءُ وَ يُقَاتَلُ بِهِ الْعَدُوُّ وَ تَأْمَنُ بِهِ السُّبُلُ وَ يُؤْخَذُ بِهِ لِلضَّعِيفِ مِنَ الْقَوِيِّ حَتَّى يَسْتَرِيحَ بَرٌّ وَ يُسْتَرَاحَ مِنْ فَاجِرٍ؛ سخن حقّى است كه به آن باطلى خواسته شده.
آرى، حكم جز از آن خدا نيست، ولى اينان مى گويند كه امارت و حكومت ويژه، خداوند است و بس، و حال آنكه، مردم را امير و فرمانروايى بايد، خواه نيكوكار و خواه بدكار، كه مؤمن در سايه حكومت او به كار خود پردازد و كافر از زندگى خود تمتّع گيرد تا زمان هر يك به سرآيد و حق بيت المال مسلمانان گرد آورده شود و با دشمن پيكار كنند و راهها امن گردد و حق ضعيف را از قوى بستانند و نيكوكار بياسايد و از شر بدكار آسوده ماند».9 ‌
2- کسی که به امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) اعتقاد دارد خود را غلام می‌داند حتی اگر حاکم باشد و همواره گوش به فرمان امیرش است و خواست خود را بر خواست امام و امیرش مقدم نمی‌‌کند
3- انسان حق ندارد امکانات و قدرت‌هایی را که خدا در اختیارش گذاشته در راهی غیر از رضایت او مصرف کند.

پرسش:
رفتار و عملکرد حاکمی که حکومتش را امانت بداند با حاکمی که نستب به جایگاهش احساس مالکیت می‌کند چه تفاوتی دارد؟
شخص اول خدمت گذاری به مردم را وظیفه خود می‌داند و خود را در برابر لحظه‌هایی که بر جایگاهش تکیه زده مسئول می‌داند و مراقب است تا هیچ گاه خطا نکند اما شخص دوم اگر به مردم نیکی کند آن را لطف می‌پندارد نه حق آنان و اگر نسبت به آن‌ها ستم کند کار خود ناپسند نمی‌شمارد چرا که احساس می‌کند مالک مردم نیز است.